ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی |
ای دوست الغیاث! که جانم بسوختی
|
|
فریاد! کز فراق روانم بسوختی
|
در بوتهی بلا تن زارم گداختی
|
|
در آتش عنا دل و جانم بسوختی
|
دانم که: سوختی ز غم عشق خود مرا
|
|
لیکن ندانم آنکه چه سانم بسوختی؟
|
میسوزیم درون و تو در وی نشستهای
|
|
پیدا نمیشود، که نهانم بسوختی
|
زاتش چگونه سوزد پروانه؟ دیدهای؟
|
|
ز اندیشهی فراق چنانم بسوختی
|
سود و زیان من، ز جهان، جز دلی نبود
|
|
آتش زدی و سود و زیانم بسوختی
|
تا کی ز حسرت تو برآرم ز سینه آه؟
|
|
کز آه سوزناک زیانم بسوختی
|
بر خاک درگه تو تپیدم بسی ز غم
|
|
چو مرغ نیم کشته تپانم بسوختی
|
تا گفتمت که: کام عراقی ز لب بده
|
|
کامم گداختی و زبانم بسوختی
|
| |
|
| |