نگارا، از وصال خود مرا تا کی جدا داری؟ |
نگارا، از وصال خود مرا تا کی جدا داری؟
|
|
چو شادم میتوانی داشت، غمگینم چرا داری؟
|
چه دلداری؟ که هر لحظه دلم از غم به جان آری
|
|
چه غم خواری؟ که هر ساعت تنم را در بلا داری
|
به کام دشمنم داری و گویی: دوست میدارم
|
|
چگونه دوستی باشد، که جانم در عنا داری؟
|
چه دانم؟ تا چه اجر آرم من مسکین بجای تو
|
|
که گر گردم هلاک از غم من مسکین، روا داری
|
بکن رحمی که مسکینم، ببخشایم که غمگینم
|
|
بمیرم گر چنین، دانم مرا از خود جدا داری
|
مرا گویی: مشو غمگین، که خوش دارم تو را روزی
|
|
چو میگردم هلاک از غم تو آنگه خوش مرا داری!
|
عراقی کیست تا لافد ز عشق تو؟ که در هر کو
|
|
میان خاک و خون غلتان چو او صد مبتلا داری
|
| |
|
| |