جانا، ز منت ملال تا کی؟ |
جانا، ز منت ملال تا کی؟
|
|
مولای توام، دلال تا کی؟
|
از حسن تو بازمانده تا چند؟
|
|
بر صبر من احتمال تا کی؟
|
بردار ز رخ نقاب یکبار
|
|
در پرده چنان جمال تا کی؟
|
از پرتو آفتاب رویت
|
|
چون سایه مرا زوال تا کی؟
|
یکباره ز من ملول گشتی
|
|
از عاشق خود ملال تا کی؟
|
بی وصل تو در هوای مهرت
|
|
چون ذره مرا مجال تا کی؟
|
خورشید رخا، به من نظر کن
|
|
از ذره نهان جمال تا کی؟
|
در لعل تو آب زندگانی
|
|
من تشنهی آن زلال تا کی؟
|
وصل خوش تو حرام تا چند ؟
|
|
خون دل من حلال تا کی ؟
|
فریاد من از تو چند باشد؟
|
|
بیداد تو ماه و سال تا کی؟
|
از دست تو پایمال گشتم
|
|
آخر ز تو گوشمال تا کی؟
|
ای دوست، به کام دشمنان باز
|
|
کام دل بدسگال تا کی؟
|
دل خون شده، جان به لب رسیده
|
|
از حسرت آن جمال تا کی؟
|
با دل به عتاب دوش گفتم:
|
|
کایدل، پی هر خیال تا کی؟
|
اندیشهی وصل یار بگذار
|
|
سرگشته پی محال تا کی؟
|
در پرتو آفتاب حسنش
|
|
ای ذره تو را مجال تا کی؟
|
آشفتهی روی خوب تا چند؟
|
|
دیوانهی زلف و خال تا کی؟
|
از مهر رخ جهان فروزش
|
|
ای سایه، تو را زوال تا کی؟
|
از حلقهی زلف هر نگاری
|
|
بر پای دلت عقال تا کی؟
|
در عشق خیال هر جمالی
|
|
پیوسته اسیر خال تا کی؟
|
بر بوی وصال عمر بگذشت
|
|
آخر طلب محال تا کی؟
|
در وصل تو را چو نیست طالع
|
|
از دفتر هجر فال تا کی؟
|
نادیده رخش به خواب یکشب
|
|
ای خفته، درین خیال تا کی؟
|
هر شب منم و خیال جانان
|
|
من دانم و او و قال تا کی؟
|
دل گفت که: حال من چه پرسی؟
|
|
از شیفتگان سال تا کی؟
|
من دانم و عشق، چند گویی؟
|
|
با بیخبران جدال تا کی؟
|
دم در کش و خون گری، عراقی
|
|
فریاد چه؟ قیل و قال تا کی؟
|
| |
|
| |