رباعیات

گفتم رخ تو بهار خندان منست گفت آن تو نیز باغ و بستان منست گفتم لب شکرین تو آن منست گفت از تو دریغ نیست گر جان منست * * * غم دیدم از آن کس که مرا می‌باید ببریدم ازو تا دل من بگشاید نادیدن او مرا همی‌بگزاید گرگ آشتیی کنم چه تا پیش آید * * * گفتم که بیا وعده‌ی دوشینه بیار ور نه بخروشم از تو اکنون چو هزار گفتا دهم ای همه جفا ، نک زنهار! آواز مده که گوش دارد دیوار * * * صدبار ز من شنیده بودی کم و بیش کایزد همه را هرچه کنند آرد پیش در کرده‌ی خویش مانده ای ای درویش چه چون کندی فزون ز اندازه‌ی خویش * * * یاری بودی سخت بیین و بسنگ همسایه‌ی تو بهانه جوی و دلتنگ این خو تو ازو گرفته‌ای ای سرهنگ انگور ز انگور همی‌گیرد رنگ * * * یا ما سر خصم را بکوبیم به سنگ یا او سر ما به دار سازد آونگ القصه درین زمانه‌ی پرنیرنگ یک کشته بنام به که صد زنده به ننگ * * * گویند که معشوق تو زشتست و سیاه گر زشت و سیاهست مرا نیست گناه من عاشقم و دلم بر او گشته تباه عاشق نبود ز عیب معشوق آگاه * * * با من چو گل شکفته باشی گه گه گاهی باشی چو کارد با گوشت تبه روزی همه آری کنی و روزی نه یکره صنما بنه مرا بر یک ره * * * از بهر خدای اگر تویی سرو سرای یکباره ز من باز مگیر ای بت پای دیدار عزیز کردی ای بارخدای سیمرغ نه‌ای روی رهی را بنمای