فرمود مرا سجدهی خویش آن بت رعنا |
فرمود مرا سجدهی خویش آن بت رعنا
|
|
در سجده فتادم که سمعنا واطعنا
|
ما دخل به خود در میدیدار نگردیم
|
|
ما حل له شارعنا فیه شرعنا
|
بودیم ز ذرات به خورشید رخش نی
|
|
الفرع رئینا والی الاصل رجعنا
|
روزی که دل از عین تعلق به تو بستیم
|
|
من غیرک یاقرة عینی و قطعنا
|
در زاریم از ضعف عمل پیش تو صد ره
|
|
ضعف الفرغ الاکبر و یارب فزعنا
|
در دار شفایت مرضی دفع نکردیم
|
|
لکن کسل الروح من الروح و قعنا
|
گر محتشم از غم علم عین نگون کرد
|
|
انا علم البهجة بالهم رفعنا
|
| |
|
| |