زهی گشوده کمند بلا سلاسل مویت |
زهی گشوده کمند بلا سلاسل مویت
|
|
مهی نبوده بر اوج علا مقابل رویت
|
خوشم به لطف سگ درگهت که در شب محنت
|
|
رهی نموده ز روی وفا به سایل کویت
|
طرب فزا شده دشت جنون که خاک من آنجا
|
|
بباد رفته ز سم سمند بادیه پویت
|
رواج مشگ ختن چون بود که هست صبا را
|
|
هزار نافه گشائی ز جعد غالیه بویت
|
نهان ز غیر حدیث صبا بپرس خدا را
|
|
دمی که آید ازین ناتوان خسته به سویت
|
اگر به زلف تو بستم دلی مرنج که هر سو
|
|
یکی نه صد دل دیوانه بسته است به مویت
|
مرا چه غم که دل خسته رام شد به غم تو
|
|
درین غمم که مبادا شود رمیده ز خویت
|
تو دست برده به چوگان و خلق بهر تماشا
|
|
ز هر طرف سوی میدان به سر دویده چو گویت
|
وصال اگر طلبد محتشم بس این که بر آن کو
|
|
دمی برآئی و بیند ز دور روی نکویت
|
| |
|
| |