اجل خواهم مزاج خوی آن بیدادگر گیرد |
اجل خواهم مزاج خوی آن بیدادگر گیرد
|
|
بود خار وجودم از ره او زود برگیرد
|
به جانان مینویسم شرح سوز خویش و میترسم
|
|
کز آتشناکی مصمون زبان خامه درگیرد
|
بس است ای فتنه آن سر فتنه بهر کشتن مردم
|
|
به جلاد اجل گو تا پی کار دگر گیرد
|
طبیبم نیز رویش دید و خصمم گشت میترسم
|
|
که بر مرگم رگ جان بعد ازین خصمانهتر گیرد
|
چو آمیزد حیا با آه آتشبار من شبها
|
|
به جای سبزه و شبنم جهان را در سپر گیرد
|
اگر فصاد بگشاید بیمار عشقت را
|
|
ز خون گرمش آتش از زبان نیشتر گیرد
|
به چشم کم مبین ملک جنون را کاندرین کشور
|
|
گدا باشد که باج از خسروان بحر و برگیرد
|
نماند بر زمین جنبنده از بیداد گوناگون
|
|
اگر یک لحظه گردون خوی آن بیدادگر گیرد
|
اگر همرنگ مائی محتشم در بزم عشق او
|
|
ز جان برگیرد دل تا صحبت ما و تو درگیرد
|
| |
|
| |