سخن کز حال خود گویم ز حرفم بوی درد آید |
سخن کز حال خود گویم ز حرفم بوی درد آید
|
|
بلی حال دگر دارد سخن کز روی درد آید
|
چنان خو کرده با دردش دل اندوهگین من
|
|
که روزی صد ره از راحت گریزد سوی درد آید
|
نجات از درد جستن عین بی دردیست میدانم
|
|
کزو هر ساعتی درد دگر بر روی درد آید
|
ره غمخانهی من پرسد از اهل نیاز اول
|
|
ز ملک عافیت هرکس به جستجوی درد آید
|
مبادا غیر زانوی وصالش عاقبت بالین
|
|
سری کز هجر یاری بر سرزانوی درد آید
|
به قدر سوز بخشد سوز بی دردان دوران را
|
|
به دل هر ناوکی کز قوت بازوی درد آید
|
چنان افسرده است ای دل ملال آباد بی دردی
|
|
که روزی محتشم صدره بسیر کوی درد آید
|
| |
|
| |