پری وشی دل دیوانه میکشد سویش |
پری وشی دل دیوانه میکشد سویش
|
|
که نیست حد بشر سیر دیدن رویش
|
به نوگلی نگرانم که میدمد چو گیاه
|
|
کرشمه از در و دیوار گلشن کویش
|
هنوز تیغ نیالوده تیز دستی بین
|
|
که موج خون ز زمین میرسد به بازویش
|
قیامتست قیامت که صور فتنه دمید
|
|
جهان ز فتنهی نو خیز قد دلجویش
|
ز خاک یوسف گل پیرهن دمد گل رشک
|
|
اگر به مصر بردبار از چمن بویش
|
چه رغبت است که سر بر نمیتواند داشت
|
|
ز مزرع دل مردم چرنده آهویش
|
ز دور کرد شکاری مرا رساند از سحر
|
|
خدنگ نیمکش غمزه چشم جادویش
|
لبش خموش و زبان کرشمهاش گویا
|
|
ز نکته پروری گوشههای ابرویش
|
چو محتشم به نخستین خدنگ او افتاد
|
|
هزار بوسه فلک زد به دست و بازویش
|
| |
|
| |