من منفعل که پیشت دو جهان گناه دارم |
من منفعل که پیشت دو جهان گناه دارم
|
|
بچه روی عذر گویم که رخ سیاه دارم
|
من اگر گناهکارم تو به عفو کار خود کن
|
|
که زبان توبه گوی و لب عذر خواه دارم
|
منم آن که یک جهان را ز غمت به باد دادم
|
|
تو قبول اگر نداری دو جهان گواه دارم
|
نه چنان برخش آهم زده تازه حسنت
|
|
که عنان آن توانم نفسی نگاه دارم دارم
|
به چنین کشنده هجری سگ بخت چاره سازم
|
|
که اگرچه دورم از در به دل تو راه دارم
|
ز درون شعله خیزم مشو از غرور ایمن
|
|
که درین نهفتهتر کش همه تیر آه دارم
|
به یکی نگاه جانم بستان که تا قیامت
|
|
دل خویش را تسلی به همان نگاه دارم
|
ملکالملکوک عشقم که به من نمانده الا
|
|
تن بیقبا که به روی سر بیکلاه دارم
|
ز بتان تو را گزیدم که شه بتان حسنی
|
|
من اگرچه خود گدایم دل پادشاه دارم
|
شه وادی جنونم به در آی ز شهر و بنگر
|
|
که ز وحشیان صحرا چه قدر سپاه دارم
|
تو به محتشم نداری نظری و من به این خوش
|
|
گه نگاه دور دوری به تو گاه گاه دارم
|
| |
|
| |