خوش آن ساعت که خندان پیشت ای سیمین بدن میرم |
خوش آن ساعت که خندان پیشت ای سیمین بدن میرم
|
|
تو باشی بر سر بالین من گریان و من میرم
|
چنان مشتاقم ای شیرین زبان طرز کلامت را
|
|
که گربندی زبان سوزم و گر گوئی سخن میرم
|
منم نخل بلند قامتت راآن تماشائی
|
|
که گر آسیب دستی بیند آن سیب ذقن میرم
|
همایانم به زاغان باز نگذارند از غیرت
|
|
ز سودایت به صحرائی که بیگور و کفن میرم
|
من آن مسکین کنعان مسکنم کز یوسف اندامی
|
|
زند گر بر مشامم باد بوی پیرهن میرم
|
نمیدانم که شیرین مرا خصم من از شادی
|
|
چسان پرسش کند روزی که من چون کوه کن میرم
|
چو پا تا سر وجودم شد وجدت جای آن دارد
|
|
که از بهر سرا پای وجود خویشتن میرم
|
مگر خود برگشاید ناوکی آن شوخ و نگذارد
|
|
که از دیر التفاتیهای آن ناوک فکن میرم
|
نگردد محتشم تا عالمی از خون من محزون
|
|
به این جان حزین آن به که در بیتالحزن میرم
|
| |
|
| |