گر من به مردن دل نهم آسوده جانی را چه غم |
گر من به مردن دل نهم آسوده جانی را چه غم
|
|
وز مهر من گرجان دهم نامهربانی را چه غم
|
از تلخی هجرم چه باک آن شوخ شکرخنده را
|
|
از لب به زهر آلوده شیرین دهانی را چه غم
|
دل خون شد و غمگین نشد آن خسرو دلها بلی
|
|
یک کلبه گر ویران شود کشورستانی را چه غم
|
ز افتادنم در ره چه باک آن شوخ چابک رخش را
|
|
خاری گر افتد در گذر سیلاب رانی را چه غم
|
من خود ره آن شهسوار از رشک میبندم ولی
|
|
گر بگذرد آب از رکاب آتش عنانی را چه غم
|
ای دل برون رفتن چه سود از صید گاه عشق او
|
|
صید ار گریزد صد قدم زرین کمانی را چه غم
|
چون نیست هیچت محتشم ز آشوب دوران غممخور
|
|
صدخانه گر ویران شود بیخانمانی را چه غم
|
| |
|
| |