دو دل ربا که بلای دلند و آفت دین |
دو دل ربا که بلای دلند و آفت دین
|
|
دلم به غمزه آن رفت و دین به عشوهی این
|
یکی ز غایت عرفان گلیست پردهگشا
|
|
یکی ز عین حیا غنچه است پردهنشین
|
یکی به کام حریفان نموده خنده ز لب
|
|
یکی به عارض تابنده همچو در ثمین
|
یکی به عارض تابنده رشک ماه فلک
|
|
یکی به قامت رعنا بلای روی زمین
|
یکی ز طره سرچین نموده مشگ ختا
|
|
یکی ز عقده گیسو گشوده ناقه چین
|
یکی به قصد من از ابروان کشیده کمان
|
|
یکی چو چشم خود از گوشهها گشوده کمین
|
ز دست هر دو دل محتشم شکاف شکاف
|
|
گهی به تیغ عداب و گهی به خنجر کین
|
| |
|
| |