تا به کی جان کسی دل بری از هیچ کسان |
تا به کی جان کسی دل بری از هیچ کسان
|
|
آفت حسن بتان است هجوم مگسان
|
تو ز خود غافلی ای شمع ملک پروانه
|
|
که چو گل هر نفسی میزنی آتش به کسان
|
زده آتش به جهان حسن تو وز بیم نفس
|
|
تا شود روی تو آئینهی آتش نفسان
|
کشور حسن بیک تاخت بگیری چو شوند
|
|
هم رهان ره سودای تو باری فرسان
|
به حریم حرمت پای سگانست دراز
|
|
وز سر کوی تو شیران همه کوته مرسان
|
رزق شاهنشهی حسن چه داند صنمی
|
|
که سجود در او سرزند از بوالهوسان
|
بندگیها کندت محتشم بی کس اگر
|
|
مکنی نسبتش از بنده شناسی به کسان
|
| |
|
| |