جان بر لب و ز یار هزار آرزو مرا |
جان بر لب و ز یار هزار آرزو مرا
|
|
بگذار ای طبیب زمانی باو مرا
|
زین تب چنان ره نفسم تنگ شد که هیچ
|
|
جز آب تیغ او نرود در گلو مرا
|
آن بلبلم که جلوهی آتش گل من است
|
|
در دام آرزو نکشد رنگ و بو مرا
|
از طره دو تا به دو زنجیر بسته است
|
|
چون شیر وحشی آن بت زنجیر مو مرا
|
خوی بد است مائدهی حسن را نمک
|
|
زین جاست حرص دیدن آن تندخو مرا
|
ذرات من ز مهر تو مهر خالی نمیشوند
|
|
گر ذره ذره میکنی از فتنهجو مرا
|
در عاشقی مرا چه گنه کافریدگار
|
|
خود آفریده عاشق روی نکو مرا
|
اقبال محتشم که چو طبعش بلند بود
|
|
افراخت سر به سجدهی آن خاک کو مرا
|
تا آمدم به سجدهی سلمان جابری
|
|
ناید به کس دگر سر همت فرو مرا
|
| |
|
| |