تا بر سپهر از زر انجم بود نشان |
تا بر سپهر از زر انجم بود نشان
|
|
دست در نثار تو بادا درم فشان
|
این که در ترقی کار تو بس که هست
|
|
ذات تو را بهر سر مو صد نشان ز شان
|
بر صاف سلسبیل کشان طعنه میزنند
|
|
از دردجرعه کرمت چاشنی چشان
|
عدلت ز عدل کسری و کی میبرد سبق
|
|
به ذلت ز بذل حاتم طی میدهد نشان
|
نطق سفیه گفت تو را بارگه نشین
|
|
دل بر دهن زدش که بگو پادشه نشان
|
از زر فشانی تو ره درگهت شده
|
|
ممتاز بر زمین چو بر افلاک کهکشان
|
زان عهد یاد باد که بیباده محتشم
|
|
میشد خوشان ز خوش دلی خدمت خوشان
|
| |
|
| |