رباعیات

اول گردون ز رنج در تابم کرد در اشک دودیده زیر غرقابم کرد پس بخشش نوساخته اسبابم کرد واندر زندان به ناز در خوابم کرد * * * هر ابر که بنگرم غباری شده گیر گرگل گیرم به دست خاری شده گیر هر روز مرا خانه حصاری شده گیر عمری شده دان و روزگاری شده گیر * * * مسعود که هست سعد سلمان پدرش جایی است که از چرخ گذشته است سرش در حبس بیفزود به دانش خطرش عودی است که پیدا شد از آتش هنرش * * * با همت باز باش و با کبر پلنگ زیبا به گه شکار و پیروز به جنگ کم کن بر عندلیب و طاووس درنگ کانجا همه بانگ آمد و اینجا همه رنگ * * * من همت باز دارم و کبر پلنگ زان روی مرا نشست کوه آمد و سنگ روزی، روزی گر دهدم چرخ دو رنگ بر پر تذرو غلطم و سینه‌ی رنگ * * * هر یک چندی به قلعه‌یی آرندم اندر سمجی کنند و بسپارندم شیرم که به دشت و بیشه نگذارندم پیلم که به زنجیر گران دارندم * * * در آرزوی بوی گل نوروزم در حسرت آن نگار عالم سوزم از شمع سه‌گونه کار می‌آموزم: می‌گریم و می‌گدازم و می‌سوزم * * * از بلبل نالنده‌تر و زارترم وز زرد گل ای نگار بیمارترم از شاخ شکوفه سرنگونسار ترم وز نرگس نوشکفته بیدارترم * * * از هرچه بگفته‌اند پندی دارم وز هرچه بگفته‌ام گزندی دارم گه بر گردن چو سگ کلندی دارم بر پای گهی چو پیل بندی دارم * * * من بستر برف و بالش یخ دارم خاکستر و یخ پیشگه و بخ دارم چون زاغ همه نشست بر شخ دارم در یک دو گز آبریز مطبخ دارم * * * تا نسبت کرد اخوت شعر به من می فخر کند ابوت شعر به من بفزود چو کوه قوت شعر به من شد ختم دگر نبوت شعر به من * * * نی روزم هیزم است و نه شب روغن زین هر دو بفرسوده مرا دیده و تن در حبس شدم به مهر و مه قانع من کاین روزم گرم دارد آن شب روشن * * * دیدی که غلام داشتم چندان من پرورده ز خون دل چو فرزندان من در جمله از آن همه هنرمندان من تنها ماندم چو غول در زندان من * * * ای بخت مرا سوخته خرمن کردی بی جرم دو پای من در آهن کردی در جمله مرا به کام دشمن کردی با سگ نکنند آنچه تو با من کردی