چهار پاره‌ها

بیایید ای کبوترهای دلخواه! بدن کافورگون، پاها چو شنگرف بپرید از فراز بام و ناگاه به گرد من فرود آیید چون برف * * * سحرگاهان که این مرغ طلایی فشاند پر ز روی برج خاور ببینمتان به قصد خودنمایی کشیده سر ز پشت شیشه‌ی در * * * فرو خوانده سرود بی‌گناهی کشیده عاشقانه بر زمین دم به گوشم با نسیم صبحگاهی نوید عشق آید زآن ترنم * * * سحرگه سر کنید آرام آرام نواهای لطیف آسمانی سوی عشاق بفرستید پیغام دمادم با زبان بی‌زبانی * * * مهیا، ای عروسان نوآیین! که بگشایم در آن آشیان من خروش بالهاتان اندر آن حین رود از خانه سوی کوی و برزن * * * نیاید از شما در هیچ حالی وگر مانید بس بی‌آب و دانه نه فریادی و نه قیلی و قالی بجز دلکش سرود عاشقانه * * * فرود آیید ای یاران! از آن بام کف اندر کف‌زنان و رقص رقصان نشینید از بر این سطح آرام که اینجا نیست جز من هیچ انسان * * * بیایید ای رفیقان وفادار! من اینجا بهرتان افشانم ارزن که دیدار شما بهر من زار به است از دیدن مردان برزن * * * شاه انوشیروان به موسم دی رفت بیرون ز شهر بهر شکار در سر راه دید مزرعه‌ای که در آن بود مردم بسیار * * * اندر آن دشت پیرمردی دید که گذشته است عمر او ز نود دانه‌ی جوز در زمین می‌کاشت که به فصل بهار سبز شود * * * گفت کسری به پیرمرد حریص که: «چرا حرص می‌زنی چندین؟ پایهای تو بر لب گور است تو کنون جوز می‌کنی به زمین * * * جوز ده سال عمر می‌خواهد که قوی گردد و به بار آید تو که بعد از دو روز خواهی مرد گردکان کشتنت چه کار آید؟» * * * مرد دهقان به شاه کسری گفت: « مردم از کاشتن زیان نبرند دگران کاشتند و ما خوردیم ما بکاریم و دیگران بخورند»