ابیات پراکنده

بکرده راست با مزمار شهرود بکرده راست با بربط ربابا * * * چون قلم بست او میان در هجو تو لیکن دهانش چون دوات از گفته‌های خویشتن پر لوش باد * * * هر که را شاه جهان بردارد و بنوازدش در سخا گر قطره‌ای باشد چو صد دریا شود آن نمی‌بینی که در باغ و چمن از خارها در بهاران ز ابر نیسانی چه گل پیدا شود * * * آهو با شیر کی تواند کوشید جوگک با باز کی تواند پرید * * * زده به بزم تو رامشگران به دولت تو گهی چکاوک و گه راهوی و گهی قالوس * * * درع بش، آتش جبین، گنبد سرین و آتش کتف مشک دم، عنبر خوی و شمشاد موی و سر و یال * * * گر ندانی ز زاغور بلبل بنگرش گاه نغمه و غلغل * * * آرغده بر ثنای تو جان منست از آنک پرورده‌ی مکارم اخلاق تو منم * * * چو رستم گشت در کوشش، چو حاتم گشت در بخشش چو لقمان گشت در حکمت، چو سلمان گشت در عرفان * * * مهره‌ی ناچخ بکوبد مهره‌های گردنان نشتر ناوک بکاود عرقهای سهمگین * * * نوآیین مطربان داریم و بربطهای گوینده مساعد ساقیان داریم و ساعدهای چون فله * * * عجب دلتنگ و غمخوارم، ز حد بگذشت تیمارم تو گویی در جگر دارم دو صد یاسیج گرگانی