رباعیات

کیوان چو قران به برج خاکی افگند زاحداث زمانه را به پاکی افگند اجلال تو را ض سماکی افگند اعدای تو را سوی مغاکی افگند * * * تا ذات نهاده در صفائیم همه عین خرد و سفره‌ی ذاتیم همه تا در صفتیم در مماتیم همه چون رفت صفت عین حباتیم همه * * * ارکان گهرست و ما نگاریم همه وز قرن به قرن یادگاریم همه کیوان کردست و ما شکاریم همه واندر کف آز دلفگاریم همه * * * با گشت زمان نیست مرا تنگ دلی کایزد به کسی داد جهان سخت ملی بیرون برد از سر بدان مفتعلی شمشیر خداوند معدبن علی